آکورد آهنگ شاهنامه

Em
کنون رزم سهراب و رستم شنو
Am
 دگرها شنیدستی این هم شنو
Em
همی تاخت سهراب چون پیل مست
Am
 کمندی به بازو کمانی به دست
C
همی ماند رستم ازو در شگفت
B                        Em
 ز پیکارش اندازه ها برگرفت
Em
بکشتی گرفتن نهادن سر
Am
 گرفتن هردو دوال کمر
C
خم آورد پشت دلیر جوان 
Em
زمانه بیامد نبودش توان
Em
زدش بر زمین بد به کردار شیر 
Am
بدانست کوه هم نماند به زیر
C
سبک تیغ تیز از میان بر کشید
Em
 بر شیر بیدار دل بردرید
Em
بپیچید زان پس یکی آه کرد
Am
 ز نیک و بد اندیشه کوتاه کرد
C
بدو گفت کین بعد من از من رسید 
B
زمانه به دست تو دادم کلید
Em
به بازی به کویند همسان من
Am
 به خاک اندر امد چونین یال من
C
نشان داد مادر مرا از پدر
B
 ز مهر اندر آمد روانم به سر
Em
کنون گر تو در آب ماهی شوی 
Am
وگر چون شب اندر سیاهی شوی
C
بخواهد هم از تو پدر کین من
Em
 چو بیند که خاک است بالین من
Em
کنون رزم سهراب و رستم شنو 
Am
دگرها شنیدستی این هم شنو
C
از این خویشتن کشتن اکنون چه سود
Em
 چونین رفتن و این بودنی کار بود
Em
از این نامداران گردنکشان 
Am
کسی هم برد سوی رستم نشان
C
 که سهراب کشته است و افکنده خار 
B
تورا خواست گردن همی خواستار
Em
چو بشنید رستم سرش خیره گشت
Am
 جهان پیش چشم اندرش تیره گشت
C
بپرسید زان پس که آمد به هوش
B
 بدو گفت با ناله و با خروش
Em
که اکنون چه داری از رستم نشان 
Am
که کم باد نامش ز گردنکشان
C
بدو گفت هریدون که رستم تویی
Em
 بکشتی مرا خیره از بد خویی
Em
ز هر گونه ای بودمت رهنما 
Am
نجنبید یک ذره مهرت ز جای
C
چو برخواست آواز کو ز برم
Em
 بیامد پر از خون دو رخ مادرم
Em
همی جانش از رفتن من بخست
Am
 یکی مهره بر بازوی من ببست
C
مرا بگفت کین از پدر یادگار 
B       Em
بداروم ببین تا کی اید به کار
Em
کنون بند بگشای از جوشنم 
Am
برهنه نگه کن تن روشنم
C
چو بگشای و خفتان و آن مهره دید 
B
همه جامه بر خویشتن بر درید
Em
همی گفت که ای کشته بر دست من
Am
 دلیل و ستوده به هر انجمن
C
همی ریخت خون همی کند موی
Em
 سرش برد ز خاک پر از آبرویی
Em
بدو گفت سهراب که این بدتریست
Am
 به آب دو دیده نباید گریست
C
از این خیشتن کشتن اکنون چه سود
Em
 چنین رفت و این بودنی کار بود
Em
کنون رزم سهراب و رستم شنو 
Am
دگرها شنیدستی این هم شنو
C
از این خویشتن کشتن اکنون چه سود
Em
 چونین رفتن و این بودنی کار بود